Beweging, die zich herhaalt.
Mijn favoriete plekje is de stoel voor het raam. Het balkon is bedekt met zo’n dertig centimeter sneeuw, een dik pak. Het zal er vast en zeker niet lang liggen, maar voor nu is het een mooi gezicht. In de boomtoppen vechten twee eksters tegen twee zwarte rovers om het behoud van hun nest. Elke jaar opnieuw. Het gaat er venijnig aan toe. De eksters zijn in het nadeel, hebben niet veel andere wapens dan flink krijsen en heftig klapwieken met hun vleugels. De wereld dramatisch in haar zich herhalende beweging.
Zonder begin, zonder eind .
Ik zoom in op de verte en zie mijzelf plotseling zitten. Zoals op plaatjes van onze planeet in de oneindige ruimte, een pixel in het universum. De pixel die ik ben veroudert langzaam en zal over een niet al te lange tijd vervangen worden door een nieuwe. In de cyclus van sterven en geboren worden. Het universum is eeuwig in beweging, zonder begin en zonder eind.
Heb jij een lichtvoetige footprint?
Een uur later loop ik in het sprengenbos, de bodem wit bedekt. Een roodborstje springt weg, hup, hup, hup. Het moet welhaast niets wegen want laat nauwelijks een indruk achter in de sneeuw. Was mijn footprint op de aarde ook maar zo gering. Ik neem de lichtvoetigheid van het vogeltje in me op; laat ik ook maar zo zijn, lichtvoetig huppend door deze wereld vol tegenstellingen.
Waar komen je gedachten toch vandaan?
Nog twee roodborstjes kruisen mijn pad. Ze zijn er natuurlijk altijd wel, maar nu, tegen de achtergrond van het wit zijn ze ineens zichtbaar. Zo gaat het ook met onze emoties en gedachten, bedenk ik, die verschijnen tegen de achtergrond van onze geest en huppen ook zo weer uit het zicht. Hoeveel gedachten zijn er wel niet, waar worden ze geproduceerd en waarheen verdwijnen ze?
Hondenpoep, heel veel hondenpoep.
Van gedachten naar hondenpoep. Ook die is nu zichtbaar op de sneeuw. Hoeveel honden houden we wel niet met zijn allen? Voor mensen hebben we de riolering uitgevonden. Voor honden niet. In Oosterbeek staan her en der een soort afvalbakken waar je poepzakjes uit kunt trekken. Handig, mensen gebruiken ze ook. Hier in het bos niet, overal poep.
Rust op het nest.
Ik heb geen hond. Wel een vrouw. Dat mag ik natuurlijk niet zo zeggen. Maar ik kon het even niet laten. Zoals de moutainbikers het even niet konden laten om dwars over alles heen te biken. Hoe dikwijls zeggen of doen we onbewust dingen? Het is vermoeiend om je overal bewust van te zijn. Bijna ondoenlijk, tenminste zolang bewustheid nog geen gewoonte is, dan moet je het inoefenen. Daar doet een mens meestal jaren over. Ik tenminste wel, ik ben er nog steeds mee bezig.
Ik klim 80 treden omhoog naar mijn stoel. Bij het eksternest is de rust weergekeerd. De sneeuw ligt nog dik op de planten.
Inspirerend verhaal. Bewust of onbewust heerlijk dwalend over de sneeuwvlakte en alles opsnuiven en opnemen. Daarover schrijven is nog leuker en intenser.
Bedankt Ad, schrijven is ook leuk, maar kan nauwelijks aan de beleving zelf tippen.
Tja, als ik je met een paar woorden blij kan maken wil ik dat zeker doen.
Beste Hans, een prachtig stukje, helemaal als je bedenkt dat de mooie dingen eigenlijk vlak bij jezelf te vinden zijn. Je moet het alleen willen ontdekken zoals jij op een bankje van al dit moois kan genieten doen wij dat ook vaak door in het bos een rondje te lopen. Weg van alle hectiek en dingen die ‘moeten’ , uitkijken over de heidevlakte bij de Posbank. Ook als wij vanuit onze eettafel in de keuken naar buiten kijken en zien hoe vinkjes en roodborstjes zich tegoed doen aan het voer, besef je eigenlijk hoe mooi het is om even niet te hoeven denken aan alles wat er nog gedaan moet worden. Eigenlijk een meditatiemoment waarbij je de ‘dagelijkse gedachten’ kan uitschakelen.
Hans, bedankt en blijf genieten van de mooie dingen.
Hartelijk gegroet,
Jos
Er zijn mensen en politieke partijen die de natuur beschouwen als een produkt dat je kunt gebruiken. Die vergeten dat we zelf ook natuur zijn en deel uitmaken van Het Grote Nest Van Zijn. Er is nog veel werk aan de winkel. Ondertussen inderdaad wel blijven genieten van die helende kracht die de natuur is.